Korzenie indyjskiej muzyki, teatru i tańca tkwią w Traktacie o Teatrze – Natjaśastrze z III wieku naszej ery. Autorstwo przypisuje się wieszczowi Bharacie. Według mitu tłumaczącego powstanie Natjaśastry bogowie zgłosili się na najpotężniejszego spośród siebie – do boga Brahmy – z prośbą, żeby stworzył dla nich jakąś rozrywkę, coś, co było przyjemne dla oka i ucha. Bóg Brahma odpowiedział na ich prośby i z czterech Wed (czyli najstarszych tekstów indyjskich uznawanych za „objawienie” inspirowane przez bogów, które powstawały najpewniej między XII a IV w. p. n. e.) wziął cztery najważniejsze rzeczy: gest, słowo, śpiew i smak – i stworzył z nich piątą Wedę, czyli właśnie Natjawedę, Natjaśastrę.
Chhau
Chhau to taniec, który wywodzi się ze sztuki walki z użyciem miecza, tarczy i innych rodzajów broni. Nie zalicza się go do klasycznych tańców indyjskich, jest tańcem „półklasycznym”. Wyróżnia się trzy style chhau: Seraikela (z rejonów obecnego stanu Jharkhand), Purulia (z Bengalu) i Mayurbhanj (z Orissy). My proponujemy styl Seraikela.
Dynamiczne wykorzystanie przestrzeni, żywiołowe, silne, rytmiczne, pełne gracji ruchy, naśladujące sposób poruszania się zwierząt – to właśnie chhau. Ponieważ styl Seraikela charakteryzują piękne, bogato zdobione maski, twarz tancerza nie jest widoczna, a emocje i nastroje przekazywane są za pomocą „mowy ciała”.
