Korzenie indyjskiej muzyki, teatru i tańca tkwią w Traktacie o Teatrze – Natjaśastrze z III wieku naszej ery. Autorstwo przypisuje się wieszczowi Bharacie. Według mitu tłumaczącego powstanie Natjaśastry bogowie zgłosili się na najpotężniejszego spośród siebie – do boga Brahmy – z prośbą, żeby stworzył dla nich jakąś rozrywkę, coś, co było przyjemne dla oka i ucha. Bóg Brahma odpowiedział na ich prośby i z czterech Wed (czyli najstarszych tekstów indyjskich uznawanych za „objawienie” inspirowane przez bogów, które powstawały najpewniej między XII a IV w. p. n. e.) wziął cztery najważniejsze rzeczy: gest, słowo, śpiew i smak – i stworzył z nich piątą Wedę, czyli właśnie Natjawedę, Natjaśastrę.
Odissi
Pełen gracji taniec odissi pochodzi ze wschodniego wybrzeża Indii, z Orissy, i liczy sobie już ponad 2000 lat. Charakteryzują go precyzja wykonania, wysublimowana i skodyfikowana forma, subtelność i duża doza bhakti – oddania. Historia odissi jest bardzo burzliwa, udało mu się jednak przetrwać zarówno najazdy muzułmańskie jak i upadek świątyń (z którymi był silnie związany).
Dzisiejsze odissi to kombinacja dwóch stylów: pełnego delikatnego wdzięku tańca mahari (tancerek świątynnych) z domieszką żywiołowego tańca gotipua (tańczonego przez chłopców, którzy wykonywali pełen wigoru taniec, zawierający kroki akrobatyczne i wymagający dużej sprawności fizycznej). Mówi się, że odissi to wprawione w ruch rzeźby z murów świątyń Orissy.
